Om kwart over zeven gaat de wekker al. Terwijl ik dit schrijf is het tien voor zes Washington tijd, dus we zijn al bijna 17 uur op! Toch voelt het niet zo. Het is makkelijker om naar het westen te reizen, dan naar het oosten.

Rick en ik nemen een douche en maken Kai en Katja in de kamer naast ons ook wakker, zodat zij op tijd klaar zullen zijn. We hoeven weinig in te pakken, gelukkig en om half negen zitten we zoals gepland aan het ontbijt. Het hotel biedt een heel lekker buffet ontbijt met zalm, kaas, allerlei vleeswaren, brood, warme Amerikaanse hapjes. Dat laatste is vooral lekker voor Saskia, Kai en Katja doen zich te goed aan de mini doosjes vlokken en hagelslag, de Goudse kaas en de zalm.

Na een half uurtje hebben we genoeg gegeten en rijdt Rick de auto voor om de baggage in te laden. Het blijft een fijne auto, die Touran. Alles past weer en we rijden de laatste vijf minuten over Nederlandse snelweg naar Schiphol. Het inleveren van de auto verloopt feilloos, Rick heeft ons als een pro door het Nederlandse verkeer geloodst, hoewel het me niet zou verbazen, als we over een paar weken de een of andere boete voor de kiezen zouden krijgen. Wie dan leeft, wie dan zorgt!

En hier faalt Schiphol, wat wij zo’n fantastisch goed geregeld vliegveld vinden: we weten niet waar we voor United moeten inchecken. Nergens staat aangegeven, waar de balies van de luchtvaartmaatschappijen zijn. Als ik op de vertrekschermen zoek naar onze vlucht, zie ik hem eerst niet, want het is niet alleen UA (United Airlines), maar ook TP, US en SK (geloof ik), bovendien gaat de vlucht door naar Los Angeles. Erg verwarrend allemaal!

Maar we komen er uit (met behulp van de vriendelijke dame achter de informatie balie weliswaar) en nemen de lift naar boven naar vertrekhal 3. Daar zien we aan de lange rij wachtenden meteen waar we moeten zijn. Het is 9:26 uur en een dame komt langs om te zeggen, dat de balie over een paar minuten open zal gaan. Jee, zeg, moet je tenminste drie uur van tevoren op het vliegveld zijn, kun je niet eens inchecken!

Inderdaad opent de balie klokslag half tien en de rij slinkt al snel. Met Ricks Premier status mogen wij naar de Business class rij, dus wij zijn er zo doorheen. Ook de paspoortcontrole neemt weinig tijd, dus we hebben alle tijd om te shoppen, zoals ik had gehoopt. Van alle vliegvelden, die ik ooit heb bezocht heeft Schiphol de beste winkel gelegenheid. Misschien is het omdat ik de Nederlandse souvenirs zo leuk vind, maar er is altijd wel wat te vinden.

Bij de boekwinkel koop ik toch, na er een hele week tegenaan te hebben gekeken, het boek van Philipp vanden Berg over de Sixtijnen. Kai vindt een PSP dvd van Little Britain. Ik koop ook een zestal kleine theelepeltjes, want de kleinste lepel in de VS is enorm! Voor we aan boord gaan eten we nog gauw een saucijzebroodje van de laatste euro’s. Ik kom net twee euro te kort als ik moet betalen voor die snack en een vriendelijke Nederlandse meneer leent me twee euro’s. Hij zal ook op onze vlucht zitten en zegt, dat ik hem later terug kan betalen. Natuurlijk zorg ik voor de twee euro’s en geef ze, wachtend om aan boord te gaan, terug.

Terwijl we in de lange rij staan te wachten komt een medewerker langs, die zegt, dat hij naar een gezin met kleine kinderen moest zoeken en dat wij dat waren! Voor we het weten staan we vooraan de rij. Wat een service!

In het vliegtuig is er even verwarring, want we hebben vijf zitplaatsen, maar een ervan is al ingenomen door een mevrouw met een slaapmaskertje op en de meneer naast haar lijkt ook al te slapen. We durven dus niets te zeggen tegen die mensen en halen een flight attendant erbij. Zij vraagt om hun boarding passes en het blijkt, dat ze eigenlijk in rij 38 moeten zitten, i.p.v. in rij 37. Ze zijn nog boos ook, dat hun slaap is onderbroken. Hmm!

Wij zitten wel in een rij, maar hebben de raamplaats, dan zit er iemand tussen en dan hebben we vier midden plaatsen. Ik wil per se bij het raam zitten in de hoop nog wat foto’s uit de lucht te kunnen schieten. Maar de man (Nederlander) naast mij wil duidelijk liever wisselen en ergert zich duidelijk aan de paar keer, dat Katja mij iets aangeeft. Ik durf hem ook bijna niet te vragen of ik er langs mag, want hij is heel serieus aan het werken aan allerlei enge medische dingen. Ik probeer een gesprek aan te gaan door hem te vragen of hij in Amerika studeert, maar dan keert hij me demonstratief de rug toe en mompelt, dat hij in Chicago naar een congres gaat. Ok. Geen leuke reispartner, dus!

Als het eten wordt rondgebracht roept Saskia mij. De mannelijke flight attendant, die ook Nederlands spreekt, heeft Rick bij het geven van Saskia’s maaltijd verteld, dat zijn vrouw mijn blog leest. Zij had hem een paar dagen geleden verteld, dat wij op deze vlucht zouden zitten en dus had hij op de passagierslijst gekeken of we er waren (vertelde hij me later, toen ik hem vroeg hoe of wat). Jeetje, zeg! Dat blog reikt verder, dan ik ooit zou denken. Hij en zijn vrouw wonen in Sterling, niet zo ver van ons vandaan, dus ik stel hem voor, dat zij mij een berichtje stuurt op mijn blog met haar email. Misschien vindt zij het ook leuk om met ons Nederlandse vrouwen groepje mee te doen. Ik voel me bijna als een beroemdheid, zo! Wat dat blog al niet bewerkstelligt!

Na bijna acht uur staan we weer op Amerikaanse bodem. Het is stralend weer, geen wolkje aan de lucht en we worden vrij snel door de douane geloodst!

De beambte wil nog wel even weten, wat we mee hebben gebracht. "T-shirts, some Delft Blue and snacks", zeg ik, toch altijd een beetje geintimideerd, want stel je voor, dat hij alles gaat nazoeken!
"What kind of snacks?", vraagt hij bars. "Dutch packaged snacks", antwoord ik, Rick houdt zich wijselijk stil.
"Ma'am, I'm sure they are packaged, but what are they?" "Eh, Sinterklaas snacks", zeg ik met mijn duffe hoofd. Volgens mij denkt hij, dat ik hem voor de mal houd en ik voeg er maar gauw aan toe: "You know, candy, chocolate letters, borstplaat, marzipan and such." Tot mijn opluchting wuift hij ons ongeduldig door, kennelijk was het een onschuldig genoeg antwoord.

Om vier uur zitten we weer in DE SMURF. Het is fijn om thuis te zijn, maar wat hebben we een leuke week gehad!

Poeh, wat heeft het vannacht huisgehouden! Harde wind en regen en als het licht wordt zien we zelfs, dat er een boom is omgevallen, gelukkig wel net tussen de huisjes door! We hebben er allemaal slecht door geslapen en zijn dus ruim op tijd op. Het is opruimen en inpakken geblazen, want voor tienen moeten we het huisje uit! Gelukkig ligt alles maar op een paar plekken en gaat het inpakken snel.

Petra komt rond negen uur helpen en zit op onze vuile waszakken (van die plastic zakken, waar je de lucht uit moet drukken en die dan echt een stuk platter zijn), de goeierd!!! Verder geven we haar onze overgebleven etenswaren en dergelijke mee, zonde om weg te gooien.

Om tien over tien zijn we klaar, leveren de sleutel in en dan moeten we afscheid nemen. Jakkes! Ik besluit ter plekke, dat we een reisje naar New York of zo moeten organiseren. Onze kinderen zijn oud genoeg, dat ze wel even bij de vaders kunnen blijven. Als je weet, dat je elkaar weer gaat zien is het afscheid toch echt minder moeilijk!

Nog even rijden we samen op en dan slaat Petra rechtsaf en wij rijden de A1 op. Boem! Meteen in een stilstaande file! We kruipen vooruit en horen op de radio, dat de A4 gesloten is (moeten wij hebben) en dat er eindeloos veel files staan overal. Bij afrit 9, in Laren, besluiten we eraf te gaan en binnendoor te rijden. Het wordt nog een mooie weg ook en helemaal niet druk, hoewel we wel het vermoeden hebben, dat heel wat vrachtwagenchauffeurs dezelfde gedachte hadden.

We rijden langs de Vinkeveense Plassen en door het bloemengebied, eindigend in Aalsmeer. In de lente is het hier natuurlijk prachtig, maar nu liggen de bollenvelden er saai bruin bij. In de weides staan de koeien en schapen allemaal dezelfde kant op, met het achterwerk de wind in en ze lijken wel versteend. De kinderen vinden het leuk om naar buiten te kijken en ik vertel er van alles bij. Bij Leimuiden rijden we de snelweg op en maar een paar kilometers later zien we het van der Valk hotel, waar we zullen logeren. We krijgen er een leuke ontvangst, hoewel ze ons voor gek verklaren als ik vertel, dat we Amsterdam nog in willen! De kamers, ieder voor drie personen, zijn lekker ruim.

In sneeuw en regen en storm rijden we naar Amsterdam en vragen ons regelmatig af, of dit wel leuk wordt, het is werkelijk verschrikkelijk weer. Na wat zoeken vinden we de parkeergarage van de Bijenkorf en als we uit de auto stappen is het zowaar droog. We lopen wat rond op zoek naar een lunchrestaurant en vinden dan “Oud Holland”, een pand uit 1649, waar men oud-Hollandse gerechten serveert. Ik kies voor haring en paling en Rick voor de hutspot. Hij heeft natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, maar hij zegt mijn hutspot lekkerder te vinden. Ik doe er dan ook veel meer peen in, deze hutspot was meer puree en ui. We maken nog een praatje met de eigenaar, die het al is opgevallen, dat we een mengelmoesje Engels-Nederlands spreken. Hijzelf had jarenlang in Zuid-Afrika gewoond en wilde daarheen terug, maar dat ging niet zo makkelijk.

Terwijl we eten horen we de regen tikken op het dak. Dat belooft weinig goeds en met tegenzin verlaat ik mijn plekje bij de verwarming. Als we buiten komen regent het flink We beginnen op de Nieuwendijk en duiken om de andere winkel binnen. Kai, Saskia en ik kopen trainingsjacks met “Amsterdam” en “Holland” erop.

Zoveel Nederlanders, waar ik mee spreek, ergeren zich eraan, dat buitenlanders “Holland” zeggen, maar hoe kunnen ze anders? Overal, op alle souvenirs en boeken, staat “Holland”, niet “Nederland” of “the Netherlands”. Dan is het toch geen wonder, dat mensen dat overnemen? Hetzelfde geldt voor de reputatie van Amsterdam als een “losse” stad, waar de drugs en seks voor het oprapen liggen. “Amsterdam” is in de ogen van veel buitenlanders “Nederland”, het is hoe zij met Nederland in aanraking komen. Een greep uit het assortiment “souvenirs”: paraplu’s met wietplantjes erop, t-shirts met allerlei seksuele teksten of drugs teksten, penissen met het wapen van Amsterdam erop en dat zijn er nog maar een paar! Zo worden de vooroordelen toch alleen maar bevestigd? Het zal me nooit meer verbazen als ik zo’n vooroordeel te horen krijg, de Nederlanders (of liever de Amsterdammers) versterken het zelf met dit soort troep.

Op de Dam eten Kai en Rick een Berliner bol van de gebakkraam en dan lopen we de Kalverstraat in. Daar vindt Katja eindelijk het paar laarzen, dat ze zocht: donkerbruin suede met een rubberen zool. Ze staan erg leuk. Nu moet ze natuurlijk nog jeans, die in laarzen passen, hebben en zo blijven we aan het shoppen! Bij Free Record Shop kopen we nog wat Kerst cd’s, want ons Nederlands assortiment is inmiddels wel erg verouderd.

Aan het einde van de straat probeer ik in het half donker toch een mooie foto van de Munttoren te maken. Het is zo’n mooi gebouw. Helaas hebben we door het slechte weer vanmiddag de mooie oude gebouwen van Amsterdam een beetje gemist. Ik heb mijn “goede” fototoestel zelfs in het hotel gelaten, want met regen lukken foto’s niet. Heel jammer, want het is zo’n bijzondere en mooie stad (reden te meer waarom de ordinaire souvenirs me zo tegen de borst stuiten).

Het loopt al tegen zessen inmiddels en de meeste winkels beginnen te sluiten. Op de weg terug kijken we even bij de ijsbaan op de Dam, waar het gezellig druk is. We stoppen even bij de snoepkraam verderop, maar de kinderen zijn uitgesnoept. Je kunt ook maar een beperkt aantal zuurstokken eten voor je er meer dan genoeg van hebt, natuurlijk.

De Bijenkorf blijkt tot 21 uur open te zijn, dus besluiten we onze aankopen even in de auto te leggen en dan door het warenhuis te gaan lopen. Het valt ons op hoe beveiligd de parkeer garage is. Bij de auto ingang is niet alleen een hefboom, zoals we hier ook hebben, maar hele getraliede hekken, die opengaan als je je ticket pakt. Om de parkeergarage weer in te kunnen moet je een parkeerkaart hebben. Alleen daarmee gaat de deur open. Hier in de VS kun je zo aan alle kanten de parkeergarages binnenlopen.

In de Bijenkorf zien we van alles en kopen een aantal tijdschriften en voor mij het boek van Youp van ’t Hek. Ik lees zijn columns vaak online en vind, dat hij leuk schrijft.

Inmiddels hebben we toch wel weer trek gekregen en na even zoeken besluiten we te kijken wat achter het neon van de Roode Leeuw aan het Damrak schuilt. Het lijkt een heel toeristisch geheel daar in Hotel Amsterdam, maar het blijkt een heel lekker echt Hollands restaurant. Ik bestel een gerecht, dat “Nagelhout” heet. De serveerder, die echt fantastisch is, vertelt, dat dat een oud midden-Nederlands gerecht is van gedroogd vlees. Het smaakt als Ardenner ham en ik vind het heerlijk.

De anderen nemen erwtensoep als voorgerecht en dat is eigenlijk te vullend. Katja en Rick hebben als hoofdgerecht Gelderse parelhoen, maar kunnen het nauwelijks op. De porties in Nederland zijn beduidend groter, dan ik me herinner, althans in de restaurants waar wij hebben gegeten! Mijn hoofdgerecht is gegrilde schartongetjes met een botersaus van Hollandse garnalen en morieljes (paddestoelen). Ik vraag de saus apart en het smaakt allemaal bijzonder goed. De bediening is erg leuk, ook vriendelijk tegen de kinderen, al is het een vrij chique restaurant, ik raad het van harte aan!

Na het eten halen we de auto op en schrikken van de prijs (maar niet zo erg als de meneer achter ons, die nog nooit zo’n bedrag had gezien): 26 euro! Nu zijn Washington en New York ook bepaald niet goedkoop om te parkeren, maar ik kan me zo’n bedrag voor een middag toch niet herinneren. Toch was parkeren onze enige optie, want met het slechte weer liep het treinverkeer niet goed en we hadden tenslotte maar beperkt de tijd om Amsterdam te zien.

Een van Katja’s wensen voor Amsterdam is de Walletjes te zien. Rick wil daaraan graag voldoen en vraagt mij hem erheen te leiden met de auto. Ha! Ik rij nooit in Amsterdam, maar herinner me, dat de Zeedijk deel van de walletjes is. We stellen de GPS dus in om ons daarheen te leiden. Op weg zien we slechts een huis met rode lichten, dus dat is het niet. Min of meer per ongeluk belanden we op de Achterzijds Voorburgwal en daar is het dus allemaal gaande! Katja en Kai kijken hun ogen uit (en Rick en ik stiekem ook), Saskia houdt die van haar dicht, het is te vies voor haar.

Vijf jaar geleden waren we hier ook en het valt me op, dat de dames nu lichtgevend ondergoed dragen. Het is druk en Rick wordt nerveus van alle kerels om de auto heen. Langzaam rijdt hij verder en Katja probeert stiekem wat te filmen. Een van de hoeren ziet dat en schudt kwaad haar vuist naar Katja, dat maakt indruk! Rick werkt zich door de menigte, langs het erotisch museum, waar we vorige keer een olifant condoom hebben gekocht. Katja heeft die in mijn jaszak gevonden een paar jaar later (tja, wie gebruikt zo’n ding nou?) en toen heb ik hem van haar moeten weggooien. Het blijft een grappige herinnering, jaren van nu zal Katja het over de olifant condoom hebben!

Zo gauw Rick kan rijdt hij de buurt uit en komen we op de ringweg uit. Onderweg tanken we nog even benzine en kopen drankjes voor op de hotelkamer. We zijn om tien uur terug in het hotel en kijken wat televisie. Morgen moeten we er om half acht weer uit, dus we gaan al snel slapen. Ondanks het slechte weer hebben we toch een leuke laatste dag in Nederland gehad.

Ondanks de pijn in haar enkel komt Petra vanochtend toch lopen. Ik zeg haar zich vooral niet om mij te forceren en zo af en toe lopen we wat langzamer. Ik vind het fantastisch, dat ze iedere dag zo tijd voor mij maakt! Zo jammer, dat we zo ver uit elkaar wonen, want ik weet zeker, dat we dikke vriendinnen zouden zijn, als dat niet zo was! Hetzelfde gevoel had ik gisteravond met Wendy. Maar ach, de positieve kant van dit alles is, dat het internet ons heel dicht bij elkaar brengt, zonder hadden we elkaar niet eens ontmoet!

Voor de verandering is iedereen vanochtend op tijd klaar, want om tien uur komen mijn ouders en gaan we op weg naar Neeltje Jans in Zeeland. Alweer zijn we blij met onze Volkswagen, want zo kunnen we met zijn zevenen in een auto. Dat is wel zo gezellig voor zo’n langere rit. We willen onderweg nog stoppen bij Kinderdijk en voeren dat als eerste bestemming in. Het is weliswaar bewolkt en een beetje mistig, maar we willen die molens toch zien.

Ons navigatiesysteem stuurt ons over Rotterdam, maar mijn vader blijft volhouden, dat we beter over Breda hadden kunnen gaan. Als even later via de verkeersinformatie een lange file op de A16 richting Breda wordt aangekondigd, zijn we toch blij, dat we naar “Michelle”, zoals Petra onze electronische begeleidster doopte, hebben geluisterd. Een leuke bijkomstigheid is, dat we via deze weg het veer bij Schoonhoven moeten nemen. De kinderen (en wij ook!) vinden het prachtig op zo’n boot de rivier over. Alleen moet zo langzamerhand iedereen naar de wc. Degene op de pont mag alleen door medewerkers gebruikt worden. Oei! Dat wordt ophouden geblazen, want ondanks Ricks optimisme weet ik vrijwel zeker, dat er bij de molens geen wc is in dit jaargetijde.

De molens liggen inderdaad ietwat in de mist en het waait keihard op de dijk. We zijn meteen verkleumd en rennen na het nemen van een paar foto’s de auto weer in. Alleen Rick krijgt het voor elkaar om nog een tijdlang te filmen.

We moeten het uiteindelijk helemaal tot Oosterland in Zeeland (vlakbij Zierikzee) ophouden! Daar stoppen we bij een gezellig cafe-restaurant langs de weg met een heuse waard. We bestellen soep en broodjes, die allemaal even lekker smaken. Vooral de tomatensoep met balletjes gaat er prima in! Ik moet toch eens een makkelijk Nederlands tomatensoep recept vinden, want meestal is de tomatensoep in de VS zo zoet, dat ik het niet lekker vind.

Terwijl we op ons eten wachten bel ik Lydia. Zij woont in Zierikzee en ik ken haar van een email lijst, waar ik al tien jaar lid van ben. Lydia’s dochter, Anne Wil, is een maand en een dag ouder dan Katja. Het leek ons dus erg leuk elkaar eens in het echt te ontmoeten. We spreken om drie uur af op de parkeerplaats bij Neeltje Jans Waterland.

Het weer is inmiddels enorm verslechterd. Het waait keihard en de regen striemt in ons gezicht. We hebben wel een goede dag uitgekozen om deze stormkering te gaan bekijken, want zo zien de kinderen hoe wild de zee kan zijn. Precies om drie uur komen we aan en Lydia en Anne Wil komen ook net uit de auto. We maken kennis, ik had Lydia al op de foto gezien en ze is net zo’n gezellig iemand, als ik op de email lijst al heb meegemaakt. Anne Wil is een heel knap meisje, die al heel wat van Neeltje Jans af weet. Tieners hebben wel altijd even een ontdooiingsperiode nodig, want Katja weet niet wat ze moet zeggen en gaat samen met Kai dingen bekijken. Gek toch, op Saskia’s leeftijd gaat het contact nog heel makkelijk, maar zo rond de twaalf verandert dat. Als ouder wil je dan, dat je kind zich socialer opstelt, maar dat valt niet af te dwingen.

We kijken rond in het museum, waar Saskia vooral erg onder de indruk is van alle brieven en dingen, die er over de watersnoodramp te zien zijn. Vooral nu Amerika zo recentelijk te maken heeft gekregen met orkanen als Katrina en Rita spreekt de ramp in 1953 de kinderen erg aan. Saskia, gevoelig als ze is, zegt, dat ze het allemaal eng vindt en wil niet mee de stormkering op. Mijn ouders besluiten ook binnen te blijven en nemen Saskia mee naar de winkel (waar ze natuurlijk een lief zeehondje krijgt van oma!).

Maar de rest van ons laat zich niet kennen en met Lydia en Anne Wil als gidsen trotseren we de wind en regen om naar de stormkering te lopen. Het is koud en de achterkant van mijn broek wordt drijfnat. Het stuk naar de kering is met de wind mee, we worden er als het ware heen geblazen. We lopen langs de informatie plaketten, die er hangen en gaan dan naar buiten de kering op. Daar zien we de boze zee en de harde stroming. De kering is open en Lydia vertelt hoe belangrijk dat is voor de natuur hier. We vinden het allemaal machtig interessant! Hier zie je hoe de mens de natuur kan overwinnen zonder een slechte invloed op de flora en fauna te hebben.

Op de terugweg naar het museum is het zowaar droog en komt er wat licht door het wolkendek, gauw neem ik wat lichtere foto’s. We drinken nog gauw even een kop warme chocomel en dan moeten Lydia en Anne Wil er vandoor. Dit was de derde heel erg leuke internet ontmoeting van deze vakantie! Ik waardeer het zo, dat mensen hun huis voor ons open stellen of speciaal ergens naar toe komen om ons te ontmoeten. Ik blijf Rick zeggen hoe bijzonder dit allemaal is en hij herinnert me er fijntjes aan, dat hij mij in begin 1995 heeft aangeraden online te gaan en dat ik er in het begin niets van moest hebben (dat ging trouwens snel over!). In ieder geval geniet ik van alles, maar vooral de nieuwe vriendschappen, die met een persoonlijke ontmoeting toch veel “echter” worden.

Als Lydia en Anne Wil weg zijn willen de oudere kinderen en mijn moeder nog naar de winkel. Rick begint echter nerveus te worden, want het weer verslechtert en we moeten nog helemaal terug naar Soest, waar we om 7 uur een reservering hebben bij restaurant ’t Luykje. Zijn zenuwen zijn niet voor niets, want hij moet door storm en regen rijden en het verkeer is vreselijk! We staan eindeloos in de file bij Rotterdam en dan weer bij Utrecht. We bellen het restaurant, dat we later zullen komen en ze zullen onze tafel vasthouden. Pas om acht uur lopen we het restaurant binnen en Rick is dan wel echt toe aan een biertje! Dit is een van de redenen, dat ik niet in Nederland wil rijden, het is veel te stressvol voor mij! De snelwegen gaan nog, maar alle smalle weggetjes, rotondes en bochtjes, ik doe het hem niet na!

Gelukkig hebben we een heel gezellige maaltijd bij ’t Luykje. Rick bestelt spies “’t Luykje”, die voor hem opgehangen wordt. Die is zo groot, dat zelfs Rick hem niet op kan! Amerikaanse porties bij dit restaurant! Ik bestel een cocktail van Hollandse garnalen, het wild duo (een flink stuk everzwijn met een flink stuk hertenbiefstuk, ik kan het ook nauwelijks op!). Toe delen we met zijn allen de warme kersen. Mijn nicht had dit restaurant aangeraden en het was een heel goede keuze.

Bij het huisje nemen we afscheid van mijn ouders. Vooral mijn moeder zullen we even niet zien, maar gelukkig weten we, dat ze eind april naar Amerika komt. Dat maakt het gedag zeggen minder moeilijk. Wat vliegt deze week voorbij, morgen moeten we het huisje alweer uit!

Happy Thanksgiving!

Petra komt vanochtend expres wat vroeger, zodat we weer rond tien uur weg kunnen. We hebben weer een druk schema en ik vind dat samen lopen nou net zo heel erg leuk. We lopen de 10km in de regen en Petra gaat halverwege door haar enkel. We lopen een tijdje gewoon en ik wil helemaal niet, dat ze zich voor mij forceert. Maar ze houdt vol, dat ze verder kan. Hopelijk is het allemaal niet ernstig!

Als ik om kwart voor tien het huisje weer binnenloop ligt iedereen tot mijn ergernis nog in diepe rust!! Rick claimt geen horloge te hebben en door het donkere weer realiseerde hij zich niet hoe laat het al is! Binnen het half uur staat iedereen klaar en rijden we weg naar de Zaanse Schans. Daar is het koud en bewolkt maar droog. De molens zijn dicht, maar ook van buiten erg mooi om te zien. Ik ben dol op reflecties en haal mijn hart op met foto’s hier.

Bij de mosterdmolen koopt Rick twee potjes grove Zaanse mosterd en bij de klompenwinkel vindt Saskia blauwe groene Zweedse klompen. Ik probeer een paar suede laarzen met houten zool aan, maar die staan onelegant en ik koop ze niet. Een grote Texaanse met cowboyhoed koopt wel een paar met zwart-wit koepatroon. Om de een of andere reden passen die helemaal bij haar!

Als we uitgekeken zijn rijden we naar Volendam, waar we in een winkelcentrum parkeren en aan de haven lunch eten. Natuurlijk moet dat voor mij paling zijn, want dat moet je toch in Volendam gegeten hebben! Na de lunch gaan we naar een van de fotozaken, waar we met zijn vijven in kostuum op de foto gaan. De foto wordt leuk en Katja is happy, want die vond de foto van vijf jaar geleden vreselijk. Zij was toen nog in het lelijke eendje stadium met bril en beugel. Dit keer is Saskia niet erg over het resultaat te spreken. Hopelijk voldoet hij volgende keer aan ieders wensen!

Het is inmiddels na drieen en we schrappen Hindeloopen maar van ons lijstje. We hebben rond vijf uur met Wendy en familie in Meppel afgesproken en moeten nog helemaal door Friesland. Als we over de Afsluitdijk rijden wordt het steeds mistiger en het landschap ligt er desolaat en troosteloos bij. Zo af en toe staat er een tractor op het land en Rick en ik zijn het erover eens, dat we hier niet graag boer zouden zijn. Toch verlaten we even de hoofdweg en rijden naar Makkum. Ik wil namelijk graag een foto maken van een Friese boerderij met ulebord. We komen twee mooie boerderijen tegen en bij een ervan stopt Rick om even gauw uit het raam te fotograferen. De eigenaar komt naar buiten en begint Duits tegen ons te spreken. Ik snap er niets van, maar Rick heeft meteen door, dat hij ons nummerbord heeft gezien. Ik roep hem maar gauw toe, dat we Nederlands zijn en hij kijkt zeer verward! Kennelijk maken Nederlanders niet gauw foto’s van boerderijen!

Makkum is een leuk oud plaatsje, maar we rijden gauw weer verder naar de snelweg. Bij Sneek komen we even vast te staan, maar om half zes rijden we bij Wendy en Cor in Meppel voor. Daar wacht ons een heel hartelijk welkom en alweer worden we enorm verwend met een hele mand vol cadeautjes! Ook hier lijkt het alsof Wendy en ik elkaar al lang kennen. Cor en Rick kunnen het ook prima met elkaar vinden en na een lekkere Chinese maaltijd, waarbij Rick na jaren weer zijn geliefde Foe Yong Hai proefde, vertrekken de kinderen naar boven. Yannick en Saskia halen samen allerlei fysieke stunten uit en Fabienne en Katja verzusterlijken aan de computer. Kai vermaakt zich met zijn PSP en zo hebben wij volwassenen de kans om gezellig verder te kletsen. Al te gauw is het tijd om terug te rijden, want Meppel-Soest is bijna een uur rijden. Het is zo gezellig, het is moeilijk afscheid nemen, ook voor de kinderen. We hopen van harte, dat we het gezin Jol binnen afzienbare tijd ook bij ons thuis zullen kunnen onthalen!

Petra en ik lopen weer lekker door de duinen, het is veel helderder dan gisteren en ik heb spijt, dat ik mijn fototoestel niet bij me heb. Dit keer lopen we maar een rondje en nog wat door het zand, want Rick wil om 10 uur weg. Tot mijn verbazing is iedereen bij mijn terugkomst inderdaad op en zitten we om tien over tien in de auto.

De eerste stop is weer Leusden-Zuid, waar mijn vierde klas leraar ons al opwacht. Rick neemt een paar foto’s van ons en meneer O. laat mijn oude klaslokaal zien. Daar zitten een paar nieuwsgierige leerlingen, die zullen zich wel af hebben gevraagd wie dat vreemde gezin waren! Meneer O. laat een oud foto album zien en weet zelfs nog waar ik vroeger zat! Jammer, dat hij nu net met zijn klas naar gym moet, dus het bezoek duurt maar kort. Aan de andere kant moeten wij ook nog helemaal naar Den Haag. Het is wel heel bijzonder een vroegere leraar zoveel jaren later weer te zien!

Zonder files en problemen komen we net voor twaalven bij Madurodam in Den Haag aan. Ik heb even getwijfeld of we hier wel heen zouden gaan, maar aan het enthousiasme van de kinderen zie ik, dat ik de juiste beslissing heb genomen. Het is flink koud, maar overwegend zonnig en de kinderen genieten van alle mooie kleine huisjes, vooral de miniaturen van dingen, die ze zich herinneren, vinden ze erg leuk. Madurodam ziet er nieuwer en beter onderhouden uit, dan vijf jaar geleden, vinden Rick en ik. Het is voor mij ook nostalgisch, want mijn opa en oma woonden hier in de buurt en met iedere logeerpartij daar bezochten wij Madurodam.

In de souvenirwinkel vinden we twee dingen met Saskia’s naam erop en Kai koopt een kartonnen bouwpakket van de Euromast. Daarna rijden we naar de haven van Scheveningen, waar we een heel goede vis- en frituurkraam weten. We zien het Kurhaus vanuit de auto, wat is het hier opgebouwd over de jaren heen! Het is letterlijk luilekkerland en we eten veel meer, dan we gewoon zijn. Katja en ik nemen twee broodjes Hollandse garnalen, waar ik dol op ben en twee haringen. Kai eet een flinke portie friet en twee kroketten, belangrijk om te onthouden, want dit “dieet” komt hem later duur te staan!

Als we allemaal onze buiken tot barstensvol hebben rijden we naar Delft. Het is inmiddels weer bewolkt en waterkoud! We lopen door het gezellige centrum en drinken bij ’t Raedthuys op de markt iets om op te warmen. De kinderen nemen Chocomel met slagroom en iedereen bestelt een portie poffertjes met slagroom. Alleen Katja en ik delen die, de rest eet alles schoon op!

Net voor de sluiting bekijken we de Nieuwe Kerk nog van binnen en zien daarna op de terugweg een prachtige zonsondergang. Op een gegeven moment rijden we over een brug en zie ik een paar honderd meter verderop een ouderwets ophaalbruggetje met de oranje zon op de achtergrond. Rick stopt even verderop en ik maak ik weet niet hoeveel prachtige foto’s van dit typisch Hollandse beeld.

Op de snelweg komen we voor het eerst in aanraking met de spitsdrukte. Van net voorbij Delft tot aan Gouda staan we in de file. Rond acht uur hebben we afgesproken bij mijn nicht in Doorn en als we bij Gouda zijn is het zes uur. We besluiten het mooie centrum in te gaan en bij het Grand Cafe Centraal naast het stadhuis avondeten te eten. Dat we ueberhaupt nog trek hebben verbaast me, maar het gaat er allemaal goed in. Ik voel een tekort aan groenten na alle vis en frituur, dus bestel een stokbroodje met kaas en broccoli, bloemkool en andere groentes. We bestellen een kop Goudse mosterdsoep om met zijn allen te delen en die is werkelijk heerlijk! De rest doet het ook rustig aan met eten, maar Kai bestelt bitterballen met patat en eet dat dan ook bijna helemaal op!

Net na achten zijn we bij mijn nicht. We ontmoeten haar man en kinderen, want we hebben haar al bijna tien jaar niet meer gezien. Mijn tante en oom, haar ouders en mijn oom de broer van mijn moeder, zijn er ook. Het wordt een gezellig avondje met alweer allerlei Sinterklaas lekkernijen. De kinderen doen zich te goed aan al het strooigoed.

Als we thuiskomen is Kai ook nog erg benieuwd hoe de caramel slagroomvla smaakt en eet daar een bak van. Dat zijn lichaam al dat vette eten maar niets vindt blijkt als hij me om half twee ’s nachts komt vertellen, dat het er toch allemaal weer uitgekomen is. Het arme joch voelt zich miserabel. Even ben ik bang, dat hij een virus heeft opgelopen, maar als ik dan terugdenk, wat hij allemaal naar binnen heeft gewerkt, verbaast het me niets!

Om kwart voor acht sluip ik mijn bed uit, want om half negen zal Petra komen om te gaan lopen in de duinen bij Soest. Het is een beetje miezerig buiten, maar lekker hardloopweer. Petra weet een rondje met blauwe paaltjes door de duinen, dat vijf kilometer lang is. We besluiten het twee keer te lopen. Het gaat lekker en we hebben elkaar heel wat te vertellen. Wat bijzonder toch, dat we hier nu lopen, terwijl we zonder internet elkaar vast nooit hadden ontmoet!

Na een uur zijn we klaar en rijdt Petra bekwaam naar het gemeentehuis in Zeist. Hier moet ik mijn geboortebewijs halen, nodig voor het terugvragen van mijn Nederlanderschap. Ik ben maar wat blij, dat ik Petra gevraagd heb of ze dat met me wilde doen, want Rick en ik hadden er samen drie keer zo lang over gedaan om het parkeren en bewijs verkrijgen uit te vinden! We lopen eerst het mooie oude stadhuis van Zeist binnen, maar de burgerlijke stand blijkt aan de overkant te zijn.

Het is allemaal helemaal geautomatiseerd en ik krijg nummer C004. Helemaal zeker, dat ik het goed heb gedaan ben ik niet, dus ik vraag het nog even na aan de balie. Gelukkig blijkt dit goed te zijn en ben ik een minuut later al aan de beurt. Een vriendelijke meneer helpt me voor 10,20 euro aan het geboortebewijs en doet het netjes in een plastic hulsje.

Rond kwart over tien zet Petra me weer af bij het huisje en neemt Rick even een paar leuke foto’s van ons achter het huisje. We spreken morgenochtend weer af. Heel erg leuk, zo’n sport partner op vakantie! Wat kan ik me nog meer wensen?

Om een uur of elf is iedereen eindelijk klaar en gaan we op weg naar Leusden-Zuid, waar ik van mijn tiende tot mijn achttiende heb gewoond. We bekijken ons oude huis, waarvoor nu een gigantische Yuca boom staat, die, toen wij er woonden, nog geen meter hoog was! Ik denk bij de garages een oude buurman te herkennen, maar durf het toch niet te vragen of hij het is. Wat een vreemde gewaarwording, dat zoveel mensen hier al die tijd zijn blijven wonen, terwijl mijn leven zo enorm veranderd is!

De volgende stop is mijn lagere school. Hier werken de toenmalige derde en vierde klas leraren nog steeds en onze toenmalige overbuurvrouw ook. Het schooltje is wel veranderd, in het midden staan allemaal computers en de klassen lijken ook meer open. Helaas is mijn vierde klas leraar net vandaag niet aanwezig en kletsen we even met de derde klas leraar. Morgen gaan we het nog eens proberen, want een leraar na zo’n 30 jaar weer zien is toch wel erg bijzonder!

We rijden naar Amersfoort en parkeren de auto langs de Barchman Wuytierslaan bij het station. Parkeren kost hier voor een hele dag slechts 6 euro! Jammer genoeg hebben we nog weinig klein geld en kunnen we maar tot vier uur betalen. Het is ondertussen al half een, dus we haasten ons naar het loket om kaartjes te kopen. We hebben dan drie minuten om de volgende trein te halen! Ik ben helemaal vergeten hoe snel je van Amersfoort met de sneltrein in Utrecht bent!! Op Ricks wenslijstje stond een treinrit, dus die wens is hiermee voldaan.

Saskia is nog erg moe van de jet lag en flink humeurig. De jonge vrouw tegenover ons in de trein probeert haar wat op te vrolijken door te vragen hoe ze zo goed Nederlands spreekt als ze uit Amerika komt. Saskia is te verlegen om te antwoorden, maar de driftbui is over en ik praat verder met onze buurvrouw,die dagelijks van Groningen naar Den Haag reist met de trein! Al de hele tijd valt me op, hoe vriendelijk iedereen is. Vond ik de Nederlanders vijf jaar geleden nog stug en onaardig, dit keer is iedereen bereid een praatje te maken en worden we in de winkels vriendelijk begroet en na afloop een fijne dag toegewenst. Of het ligt aan het gedeelte van het land waar we ons bevinden, of een algemene verandering, weet ik niet, maar ik vind het erg leuk.

Wel ergeren vooral Rick en Katja zich aan het feit, dat iedereen Engels terug spreekt, als zij Nederlands proberen te praten. Men weet niet goed wat men van ons moet denken, ze horen ons dan weer Engels en dan weer Nederlands spreken. Als Rick weer geirriteerd reageert als iemand Engels tegen hem heeft gesproken leg ik uit, dat het waarschijnlijk helemaal geen kwade wil is. De ander wil hem waarschijnlijk alleen maar helpen of anders zijn of haar eigen Engels oefenen. Dat stemt hem wat milder. Maar zo verbaast het me niets, dat buitenlanders moeite hebben Nederlands te leren, als iedereen bij het geringste accent al stug in het Engels verder converseert!

In Hoog Catharijne kopen we allemaal iets te eten. Kai wil graag wat uit de muur trekken en kiest dus een kroket uit de automatiek. Katja en ik eten broodjes filet Americain (om die naam moet ik altijd lachen, want er is niets Amerikaans aan!) en Saskia en Rick doen zich te goed aan frietjes met mayonnaise.

Zo gauw ik kan loods ik iedereen Hoog Catharijne uit, de Utrechtse binnenstad in. Zo koud als ik Hoog Catharijne vind, zo gezellig zijn de Oude Gracht en de Steenweg buiten. We lopen richting Dom, het weer is koel en bewolkt met zo af en toe een glimpje zon. Zo lang het niet plenst van de regen vind ik alles goed! Katja wil graag een paar laarzen, dus kijken we in iedere schoenenwinkel. Wat zijn daar veel van! Meer nog dan kledingzaken, lijkt het. Maar het perfecte paar laarzen wordt niet gevonden. Hopelijk hebben we vrijdag in Amsterdam meer succes.

Bij Broese Kemink kijken we even rond, maar ik heb al twee leuke boeken gekregen, een van Petra en een van mijn moeder en verder weet ik eigenlijk niet wat goed is of niet. We lopen dus voor het eerst sinds ik me kan herinneren zonder iets te kopen die boekhandel weer uit. Even verderop kijken we bij de stripboekenwinkel “Piet Snot” en daar vind ik de nieuwste Suskes en Wiskes en Jan, Jans en de Kinderen boeken. De kinderen kopen nog wat Donald Duck boeken en Saskia vindt een strip, waarin een van de hoofdpersonen “Sas” heet. Ze heeft als doel zoveel mogelijk dingen met haar naam te vinden, aangezien die nooit in Amerika te vinden is.

Op de Steenweg vinden we een Diddl winkeltje. Dit muisje is in Amerika helemaal niet bekend, maar Saskia vindt het wel leuk. Ze kiest na veel delibereren een portemonnaitje uit.

Dan is het alweer tijd ons naar de trein te haasten en net voor vieren zijn we terug bij de auto. Iedereen wil graag in een echte Nederlandse supermarkt gaan kijken, dus loods ik Rick door Amersfoort naar de grote Albert Heijn, die ik daar nog weet. We vinden gelukkig gauw een parkeerplaats, want het is me een drukte van jewelste! De kinderen kijken hun ogen uit bij al die vaders en moeders, die met een kind voorop en een kind achterop zich door het verkeer laveren. Met gevaar voor eigen leven steken we de Leusderweg over en lopen de AH binnen. Daar kopen we allerlei lekkernijen, zoals yoghurt, vla, kokosbrood (Petra had al wat voor ons gekocht en Kai blijkt er dol op te zijn), Dubbel Fris en Chocomel (nog zulke kinderfavorieten), varkenslever broodbeleg voor mij en nog veel meer. Met vier volle tassen verlaten we de winkel en rijden terug naar het huisje.

Om zes uur komen mijn vader en moeder daar en valt er weer een regen van cadeautjes op ons. Saskia roept verrukt uit, dat ze zoveel cadeautjes krijgt deze vakantie, dat ze wel de hele tijd jarig lijkt! En gelijk heeft ze! Het is allemaal leuk, leuker en leukst! Als alles is uitgepakt gaan we met zijn zevenen de auto in op weg naar de Spandershoeve in Hilversum. Hier heb ik een reservering gemaakt om rijsttafel te gaan eten.

Het navigatiesysteem heeft wat moeite ons door de stad te loodsen, maar na de “scenic route” vinden we het restaurant uiteindelijk. Zo zien we in het donker ook het bekende stadhuis van Hilversum, dat we morgen ook in Madurodam zullen zien.

We smullen van de rijsttafel en de bediening is allervriendelijkst. Het eten, dat nog over is (en dat is heel wat!) neemt mijn moeder op zijn Amerikaans mee naar huis. Ze deed dit in het pannenkoekenhuis ook en hoewel de bediening er vreemd van opkijkt is de mogelijkheid er duidelijk wel.

Saskia besluit vanavond, dat ze helemaal niet moe is en weigert te gaan slapen. Zij heeft de meeste moeite met het tijdsverschil en haar humeurtje lijdt er ook onder.

De eerste nacht is altijd wat moeilijk en vannacht was niet anders. Herhaalde malen worden we wakker door kloppen in de verwarmingsbuizen en Saskia en ik kunnen een aantal uren niet slapen. Uiteindelijk lukt het toch weer wel en worden we door de wekker gewekt. Het voelt als midden in de nacht als we om half acht opstaan, mede doordat het buiten nog bijna donker is.

Het is Ricks 46ste verjaardag vandaag en Petra had daar al heel attent een “4” en een “6” ballon voor gekocht. Ik heb een kaart voor hem meegebracht en breng hem thee op bed, zijn cadeau (de nieuwste X-box) moet tot thuis wachten.

We eten een lekker ontbijtje van broodbolletjes, beschuit, kaas en jam en gaan dan op weg naar Rozendaal (Gelderland) naar mijn tante Liesbeth, de oudste zus van mijn vader. Tante Liesbeth is duidelijk heel blij om ons te zien en maakt de warme Droste chocolademelk, waar Rick zo dol op is. Vroeger maakte mijn oom die voor hem, maar die is helaas een paar jaar geleden overleden. We doen ons tegoed aan de boterkoek en chocolaatjes en Tante Liesbeth heeft allerlei Sinterklaas snoepgoed voor ons om mee terug te nemen. We kletsen zo’n anderhalf uur lang goed bij en dan moet Tante Liesbeth naar een 50 jarige huwelijksviering van goede vrienden en gaan wij op weg naar mijn moeder, die in Arnhem woont. We nemen hartelijk afscheid en hopen allemaal, dat we Tante Liesbeth ook in Washington zullen mogen begroeten. Zij gaf aan daarin geinteresseerd te zijn,dus wellicht kan ze een keer met mijn vader meereizen.

Na een kwartiertje rijden komen we bij mijn moeder aan. Mijn broer en schoonzusje en hun twee kleintjes (Rens van 3 en Juliette van 6) zijn er al. Na het wederzijds uitwisselen van cadeautjes eten we een broodje ham of kaas als lunch.

Vervolgens gaan we met zijn allen naar Burgers Zoo. Het weer is redelijk, een beetje miezerig en koud, maar geen echte regen, dus prima om van de dieren te genieten. Burgers is mooi aangelegd en wij vinden vooral de binnenverblijven leuk. We blijven lang in het apenhuis, waar de kinderen gefascineerd zijn door de chimpanzees en de gorilla’s. Rens is werkelijk schattig, hij kletst honderduit en Juliette kan het goed met Saskia vinden. Zo’n dierentuin is leuk voor alle leeftijden.

We lopen door het gedeelte, dat de Amerikaanse woestijn moet voorstellen en vinden dat vrij saai. Het aquarium daarentegen is des te mooier. Al met al brengen we bijna vier uur door met de dieren, dus er is heel wat te zien!

Als we weggaan is het alweer bijna vijf uur en omdat we met een groep van elf zijn besluiten we meteen naar het pannenkoekenhuis “De Boerderij” in Sonsbeek te gaan. Daar krijgen we een lange en een ronde tafel (voor de kinderen) dichtbij het haardvuur. Mijn ouders bestellen sate met friet, maar de rest bestelt pannenkoeken. Die van mij heeft spek, kaas, gember en champignons. Het smaakt allemaal prima en is erg gezellig!

Op de weg terug naar huis bel ik Petra om af te spreken hoe laat we zullen gaan hardlopen morgen. Het wordt een gezellig gesprek, ik krijg zo het gevoel, dat we niet om woorden verlegen zullen zitten morgen! Het lijkt werkelijk wel of we elkaar al jaren kennen!

Terug in het huisje kijken we nog even televisie en dan vallen we doodmoe in bed neer.

Na een toch vrij korte nachtvlucht met United Airlines landen we om half zeven Nederlandse tijd op Schiphol. Tijdens de vlucht hebben we trouw ieder uur een homeopathisch No Jet Lag tabletje geslikt, in de hoop, dat we ons niet zo geradbraakt zouden voelen. Tenslotte komen we voor ons gevoel om half een ’s nachts aan en hebben we natuurlijk geen van allen een oog dichtgedaan! We hadden wel een rij samen en mijn vader, die met hetzelfde vliegtuig meereisde had het geluk in Economy Plus te zitten, met meer beenruimte. Met een gezin van vijf kun je dat wel vergeten. Het is warm in het vliegtuig en heel droog. Ook hadden ze al snel geen rode wijn meer, een regelrechte ramp, natuurlijk. We zijn dus allemaal blij eruit te zijn, maar voelen ons vrij goed. Wellicht helpen die tabletjes dus echt!

De paspoortcontrole gaat snel en al gauw hebben we onze koffers en begeven ons naar Sixt. We hebben via Kemwel een Volvo V40 gehuurd en Sixt is hun verhuurbedrijf in Nederland. We zeggen gedag tegen mijn vader, die naar mijn moeder in Arnhem gaat, en zijn auto van Avis heeft gehuurd. Bij Sixt moeten we wachten, en wachten en we willen weg! Ik vraag de balie medewerker waarom het zo lang duurt en dan zegt hij, dat onze Volvo nog even op zich zal laten wachten, maar als we willen kunnen we een Volkswagen Touran krijgen. Die is groter en staat daar. Nou, dat willen we natuurlijk! Achteraf gezien hadden we met onze baggage niet in die Volvo gepast! Ook de mogelijkheid om 7 passagiers te vervoeren in de Touran zal ons in de loop van de week van pas komen. Het enige negatieve aan de auto is het Duitse nummerbord, want we worden op de weg regelmatig afgesneden en mensen spreken opeens Duits tegen ons als ze de nummerplaat zien!

Rick moet even erg wennen aan een schakelwagen. Hij heeft daar al zeker 15 jaar niet in gereden en probeert eerst alles met zijn rechtervoet te doen. Dat lukt natuurlijk niet met als gevolg, dat we bijna de bocht uitvliegen bij een van de klaverbladen! Net op tijd bedenkt hij zich, dat hij zijn linkervoet nodig heeft voor de koppeling. Het was even zweten! Maar na deze uitvinding merken we een grote verbetering, Rick voelt zich als een vis in het water met de schakelbak!

Terwijl we landden zagen Saskia en ik de verlichte kassen van het bloemengebied uit het vliegtuig en terwijl we richting Soest rijden genieten we van een prachtige zonsopgang. Ik heb telkens de neiging om Rick te vragen te stoppen om de in mist gehulde weilanden met koeien, de enkele molen en de leuke oude boerderijtje te fotograferen. Maar ja, langs de snelweg gaat dat niet zo makkelijk en de anderen willen zo snel mogelijk naar het huisje. Ik merk, dat ik toch een heel andere kijk op dingen heb, nu fotografie zo’n serieuze hobby is geworden.

Rond half negen arriveren we bij ’t Eekhoornnest, een bungalowpark in Soest, waar mijn ouders 17 jaar geleden ook een huisje hebben gehuurd. Het ziet er nog (bijna) hetzelfde uit. Rick herinnert zich de bordjes met “Pas op, drempels” en moet daar een foto van nemen. We vinden de sleutel en aanwijzingen bij het kantoortje en parkeren de auto.

In het huisje wacht ons een grote verrassing: alle boodschappen, die we ons maar zouden kunnen wensen en meer zijn aanwezig, met een prachtig boeket bloemen en een welkomst kaartje en Sinterklaas cadeautjes voor iedereen!!! Jeetje, ik had Petra gevraagd of ze een paar essentiele benodigdheden voor ons wou kopen, maar dit hadden we zeker niet verwacht. Het is moeilijk te beschrijven, hoe dankbaar we hiervoor zijn, want om doodmoe nog gauw op zaterdag een supermarkt op te moeten zoeken is het laatste waar we zin in hebben.

Iedereen moet natuurlijk naar de wc en Katja sluit zich er al bijna in op, maar Saskia komt er helemaal niet meer uit. Wat ze ook probeert, het lukt haar niet het slot open te krijgen. Duidelijk is dit niet de eerste keer, dat mensen er problemen mee hadden, want aan de buitenkant is het schroefje helemaal lam. We proberen het met een scherp mes toch te draaien, maar het helpt niet. Saskia is helemaal in paniek en huilt hard. Het is pas 9 uur en het kantoortje zal pas om 10 uur opengaan. Ik probeer hun huistelefoon en krijg gelukkig iemand aan de lijn. Binnen een paar minuten is hij er en bevrijdt Saskia. Hij zet er ook meteen maar een nieuw slot in!

Na dit avontuur bel ik Petra en mijn moeder gauw en dan gaan we, na het opmaken van de bedden, een paar uur plat. Ik ben na een uur en drie kwartier alweer redelijk uitgerust (tot mijn verbazing) en krijg Kai ook makkelijk op. Wat een uitkomst is dit huisje! Het is van alle gemakken voorzien en heeft vier slaapkamers, waarvan wij er maar drie gebruiken en dus kunnen we in nummer vier onze baggage kwijt. Ik pak alvast wat uit en probeer daarna de rest van het gezin op te krijgen. Ons uitzicht is op een wei met paarden (de schimmel van Sinterklaas staat er zelfs!) en als we aankomen is die helemaal wit van de vorst, prachtig!

Uit ervaring weet ik, dat te lang slapen overdag na een nachtvlucht averechts werkt. Helaas duurt het even, voor die boodschap aangenomen wordt door de anderen. Kai en ik lopen intussen even in de omgeving, waar leuke oude boerderijtjes en schuurtjes staan. Hij vindt vooral de vele dieren leuk, de schapen, de lieve koe, de kippen en de paarden. Ons huisje heeft uitzicht op een wei, waar bejaarde paarden van het “Paardenkamp” in Soest grazen.

Rond twee uur rijden we richting Driebergen naar Petra’s huis. Hier zal de Florida Forum bijeenkomst zijn en Rick en ik zien er ook naar uit Petra en Erik persoonlijk te bedanken voor alle zorgen bij onze aankomst! Ons navigatiesysteem werkt perfect en rond half drie komen we aan. Het voelt meteen als vanouds met Petra en Erik is ook heel erg leuk. We geven de meegebrachte cadeautjes aan hen en de kinderen en kletsen wat voor de eerste Florida Forummers aankomen.

De tieners zijn wat onwennig met elkaar en als Petra’s kinderen naar boven gaan volgen die van mij wel even, maar zijn dan gauw weer beneden. Ze zijn te moe om echt moeite te doen. Saskia wil wel graag Sisterhood of the Traveling Pants zien met Lisa, dus die kijkt gezellig boven de film. Katja heeft het meest moeite haar ogen open te houden.

We ontmoeten Daniel, Patricia, Eric, Martijn, Linda en Michael van het Florida Forum en het worden een paar gezellige uurtjes. Het is leuk Daniel te ontmoeten, want hij is de webmaster en ik de moderator. Patricia is echt een heel leuk iemand, de kinderen vinden haar ook leuk om mee te praten. Martijn en Linda zijn volgens mij net zo moe als wij, want die hebben de hele nacht op Robbie Williams (ik moet nog steeds uitvinden, wie dat is en waarom hij zo populair is) tickets gewacht. Michael heeft allerlei baseball spullen mee, allemaal heel herkenbaar. En met Eric praten we het meest. De kinderen zeggen naderhand, dat hij een leuke meneer is, een groot compliment!

Na een paar uur kunnen we Katja echt niet meer wakker houden en is de film boven afgelopen. Petra, ik kan er niet over uit hoeveel ze ons deze vakantie heeft geholpen, heeft inmiddels een reservering gemaakt bij het restaurant “De Korte Duinen” op een steenworp afstand van ons huisje in Soest. Het is een wonder, dat we er heelhuids aankomen, want Rick kan zijn ogen nauwelijks openhouden. Helaas is de bediening in dit restaurant niet optimaal, het duurt allemaal erg lang en Rick zit serieus te dommelen. Het eten is lekker, maar, ondanks mijn uitleg, dat we net een nachtvlucht achter de rug hadden en dus doodmoe zijn, zijn de serveersters koud en ongeinteresseerd. In het restaurant zitten voornamelijk ouderen van dagen en Rick wordt telkens gewekt door het gegil van een van de dochters van een dove mevrouw achter ons. Dit alles werkt enorm op mijn lachspieren en Katja doet graag mee. Voor we het weten liggen we om alles dubbel. De statige oude mevrouw, die mij bij binnenkomst resoluut opzij duwde en meteen bij naam werd ontvangen, kijkt misprijzend toe. Oh, oh, wat voel ik me weer thuis! Er wordt gestaard omdat we half Engels en half Nederlands praten, misprijzend gekeken omdat we “kinderen” mee hadden en de bediening is tergend langzaam! Gelukkig blijkt dit de slechtste ervaring van de reis. Geen aanprijzing voor “De Korte Duinen” van mij, hoewel hun eten wel lekker was: lamsbout met chili saus en veel frietjes met mayonnaise.

Het is ook erg fijn om een hartige maaltijd te nuttigen, want door de tijdsverschillen waren pepernoten ons dieet vandaag, in meer hadden we geen trek.

Hoe Rick ons uiteindelijk de paar honderd meter naar huis rijdt, weet ik niet, maar om tien uur liggen we allemaal in bed! Er zijn bepaalde dingen, die ons deze eerste dag al zijn opgevallen. Zo hebben alle wc’s alleen maar koud water om je handen te wassen! Brrrr!!! De heel duidelijke bewegwijzering! Wij zouden goed zo’n electronisch systeem kunnen gebruiken in ons gebied. Maar waar we vooral mee gaan slapen is hoe leuk het huisje is en hoe mooi Nederland is als de zon schijnt! De boerderijtjes, de molens, de weilanden, de dorpjes, allemaal even lieflijk!