Nederland herfst 2005

Thursday, November 24, 2005

Ondanks de pijn in haar enkel komt Petra vanochtend toch lopen. Ik zeg haar zich vooral niet om mij te forceren en zo af en toe lopen we wat langzamer. Ik vind het fantastisch, dat ze iedere dag zo tijd voor mij maakt! Zo jammer, dat we zo ver uit elkaar wonen, want ik weet zeker, dat we dikke vriendinnen zouden zijn, als dat niet zo was! Hetzelfde gevoel had ik gisteravond met Wendy. Maar ach, de positieve kant van dit alles is, dat het internet ons heel dicht bij elkaar brengt, zonder hadden we elkaar niet eens ontmoet!

Voor de verandering is iedereen vanochtend op tijd klaar, want om tien uur komen mijn ouders en gaan we op weg naar Neeltje Jans in Zeeland. Alweer zijn we blij met onze Volkswagen, want zo kunnen we met zijn zevenen in een auto. Dat is wel zo gezellig voor zo’n langere rit. We willen onderweg nog stoppen bij Kinderdijk en voeren dat als eerste bestemming in. Het is weliswaar bewolkt en een beetje mistig, maar we willen die molens toch zien.

Ons navigatiesysteem stuurt ons over Rotterdam, maar mijn vader blijft volhouden, dat we beter over Breda hadden kunnen gaan. Als even later via de verkeersinformatie een lange file op de A16 richting Breda wordt aangekondigd, zijn we toch blij, dat we naar “Michelle”, zoals Petra onze electronische begeleidster doopte, hebben geluisterd. Een leuke bijkomstigheid is, dat we via deze weg het veer bij Schoonhoven moeten nemen. De kinderen (en wij ook!) vinden het prachtig op zo’n boot de rivier over. Alleen moet zo langzamerhand iedereen naar de wc. Degene op de pont mag alleen door medewerkers gebruikt worden. Oei! Dat wordt ophouden geblazen, want ondanks Ricks optimisme weet ik vrijwel zeker, dat er bij de molens geen wc is in dit jaargetijde.

De molens liggen inderdaad ietwat in de mist en het waait keihard op de dijk. We zijn meteen verkleumd en rennen na het nemen van een paar foto’s de auto weer in. Alleen Rick krijgt het voor elkaar om nog een tijdlang te filmen.

We moeten het uiteindelijk helemaal tot Oosterland in Zeeland (vlakbij Zierikzee) ophouden! Daar stoppen we bij een gezellig cafe-restaurant langs de weg met een heuse waard. We bestellen soep en broodjes, die allemaal even lekker smaken. Vooral de tomatensoep met balletjes gaat er prima in! Ik moet toch eens een makkelijk Nederlands tomatensoep recept vinden, want meestal is de tomatensoep in de VS zo zoet, dat ik het niet lekker vind.

Terwijl we op ons eten wachten bel ik Lydia. Zij woont in Zierikzee en ik ken haar van een email lijst, waar ik al tien jaar lid van ben. Lydia’s dochter, Anne Wil, is een maand en een dag ouder dan Katja. Het leek ons dus erg leuk elkaar eens in het echt te ontmoeten. We spreken om drie uur af op de parkeerplaats bij Neeltje Jans Waterland.

Het weer is inmiddels enorm verslechterd. Het waait keihard en de regen striemt in ons gezicht. We hebben wel een goede dag uitgekozen om deze stormkering te gaan bekijken, want zo zien de kinderen hoe wild de zee kan zijn. Precies om drie uur komen we aan en Lydia en Anne Wil komen ook net uit de auto. We maken kennis, ik had Lydia al op de foto gezien en ze is net zo’n gezellig iemand, als ik op de email lijst al heb meegemaakt. Anne Wil is een heel knap meisje, die al heel wat van Neeltje Jans af weet. Tieners hebben wel altijd even een ontdooiingsperiode nodig, want Katja weet niet wat ze moet zeggen en gaat samen met Kai dingen bekijken. Gek toch, op Saskia’s leeftijd gaat het contact nog heel makkelijk, maar zo rond de twaalf verandert dat. Als ouder wil je dan, dat je kind zich socialer opstelt, maar dat valt niet af te dwingen.

We kijken rond in het museum, waar Saskia vooral erg onder de indruk is van alle brieven en dingen, die er over de watersnoodramp te zien zijn. Vooral nu Amerika zo recentelijk te maken heeft gekregen met orkanen als Katrina en Rita spreekt de ramp in 1953 de kinderen erg aan. Saskia, gevoelig als ze is, zegt, dat ze het allemaal eng vindt en wil niet mee de stormkering op. Mijn ouders besluiten ook binnen te blijven en nemen Saskia mee naar de winkel (waar ze natuurlijk een lief zeehondje krijgt van oma!).

Maar de rest van ons laat zich niet kennen en met Lydia en Anne Wil als gidsen trotseren we de wind en regen om naar de stormkering te lopen. Het is koud en de achterkant van mijn broek wordt drijfnat. Het stuk naar de kering is met de wind mee, we worden er als het ware heen geblazen. We lopen langs de informatie plaketten, die er hangen en gaan dan naar buiten de kering op. Daar zien we de boze zee en de harde stroming. De kering is open en Lydia vertelt hoe belangrijk dat is voor de natuur hier. We vinden het allemaal machtig interessant! Hier zie je hoe de mens de natuur kan overwinnen zonder een slechte invloed op de flora en fauna te hebben.

Op de terugweg naar het museum is het zowaar droog en komt er wat licht door het wolkendek, gauw neem ik wat lichtere foto’s. We drinken nog gauw even een kop warme chocomel en dan moeten Lydia en Anne Wil er vandoor. Dit was de derde heel erg leuke internet ontmoeting van deze vakantie! Ik waardeer het zo, dat mensen hun huis voor ons open stellen of speciaal ergens naar toe komen om ons te ontmoeten. Ik blijf Rick zeggen hoe bijzonder dit allemaal is en hij herinnert me er fijntjes aan, dat hij mij in begin 1995 heeft aangeraden online te gaan en dat ik er in het begin niets van moest hebben (dat ging trouwens snel over!). In ieder geval geniet ik van alles, maar vooral de nieuwe vriendschappen, die met een persoonlijke ontmoeting toch veel “echter” worden.

Als Lydia en Anne Wil weg zijn willen de oudere kinderen en mijn moeder nog naar de winkel. Rick begint echter nerveus te worden, want het weer verslechtert en we moeten nog helemaal terug naar Soest, waar we om 7 uur een reservering hebben bij restaurant ’t Luykje. Zijn zenuwen zijn niet voor niets, want hij moet door storm en regen rijden en het verkeer is vreselijk! We staan eindeloos in de file bij Rotterdam en dan weer bij Utrecht. We bellen het restaurant, dat we later zullen komen en ze zullen onze tafel vasthouden. Pas om acht uur lopen we het restaurant binnen en Rick is dan wel echt toe aan een biertje! Dit is een van de redenen, dat ik niet in Nederland wil rijden, het is veel te stressvol voor mij! De snelwegen gaan nog, maar alle smalle weggetjes, rotondes en bochtjes, ik doe het hem niet na!

Gelukkig hebben we een heel gezellige maaltijd bij ’t Luykje. Rick bestelt spies “’t Luykje”, die voor hem opgehangen wordt. Die is zo groot, dat zelfs Rick hem niet op kan! Amerikaanse porties bij dit restaurant! Ik bestel een cocktail van Hollandse garnalen, het wild duo (een flink stuk everzwijn met een flink stuk hertenbiefstuk, ik kan het ook nauwelijks op!). Toe delen we met zijn allen de warme kersen. Mijn nicht had dit restaurant aangeraden en het was een heel goede keuze.

Bij het huisje nemen we afscheid van mijn ouders. Vooral mijn moeder zullen we even niet zien, maar gelukkig weten we, dat ze eind april naar Amerika komt. Dat maakt het gedag zeggen minder moeilijk. Wat vliegt deze week voorbij, morgen moeten we het huisje alweer uit!

Happy Thanksgiving!

3 Comments:

At 7:14 AM, Blogger Annie said...

Hoi Petra en fam.

Zo te lezen hebben jullie precies het goede weer uitgezocht om de stormvloedkering te bezoeken, nu weten gelijk waarom hij gebouwd is.
Jammer dat hij niet dicht was, hij gaat dicht als er een waterstand van + 3meter NAP verwacht wordt.
We hebben waarschijnlijk heel dicht bijelkaar gezeten, als het stormweer is ga ik meestal aan het begin van de kering (aan de Noord-Bevelandse kant) kijken, daar is een parking voor werkauto's aaan de voet van de kering 's middags heb ik daar een uurtje gestaan om naar de woeste zee te kijken
Het wegcafe bij Oosterland was waarschijnlijk " De Blauwe Keet"
Gr.
Rob

 
At 12:47 PM, Blogger Petra said...

Hoi Rob,

Inderdaad, het gaf een heel goed beeld van waarom! Die wilde zee vind ik ook prachtig om naar te kijken, dat eeuwige ervan vind ik zo mooi. Die naam "De Blauwe Keet" komt me niet bekend voor, ik denk, dat het "Even Buiten" was, want het lag aan de Molenweg en dat is het enige restaurant dat ik daar vind.

 
At 6:37 PM, Blogger Petra said...

Leuk dat je Zeeland ook aangedaan hebt. Enne...de blauwe keet is niet meer, weet ik. Dat is nu een chinees wokrestaurant.... Ja, zelfs in Oosterland. De Blauwe keet was vroeger een bekendheid in Oosterland en omgeving.
Groetjes Petra

 

Post a Comment

<< Home