Om kwart voor acht sluip ik mijn bed uit, want om half negen zal Petra komen om te gaan lopen in de duinen bij Soest. Het is een beetje miezerig buiten, maar lekker hardloopweer. Petra weet een rondje met blauwe paaltjes door de duinen, dat vijf kilometer lang is. We besluiten het twee keer te lopen. Het gaat lekker en we hebben elkaar heel wat te vertellen. Wat bijzonder toch, dat we hier nu lopen, terwijl we zonder internet elkaar vast nooit hadden ontmoet!

Na een uur zijn we klaar en rijdt Petra bekwaam naar het gemeentehuis in Zeist. Hier moet ik mijn geboortebewijs halen, nodig voor het terugvragen van mijn Nederlanderschap. Ik ben maar wat blij, dat ik Petra gevraagd heb of ze dat met me wilde doen, want Rick en ik hadden er samen drie keer zo lang over gedaan om het parkeren en bewijs verkrijgen uit te vinden! We lopen eerst het mooie oude stadhuis van Zeist binnen, maar de burgerlijke stand blijkt aan de overkant te zijn.

Het is allemaal helemaal geautomatiseerd en ik krijg nummer C004. Helemaal zeker, dat ik het goed heb gedaan ben ik niet, dus ik vraag het nog even na aan de balie. Gelukkig blijkt dit goed te zijn en ben ik een minuut later al aan de beurt. Een vriendelijke meneer helpt me voor 10,20 euro aan het geboortebewijs en doet het netjes in een plastic hulsje.

Rond kwart over tien zet Petra me weer af bij het huisje en neemt Rick even een paar leuke foto’s van ons achter het huisje. We spreken morgenochtend weer af. Heel erg leuk, zo’n sport partner op vakantie! Wat kan ik me nog meer wensen?

Om een uur of elf is iedereen eindelijk klaar en gaan we op weg naar Leusden-Zuid, waar ik van mijn tiende tot mijn achttiende heb gewoond. We bekijken ons oude huis, waarvoor nu een gigantische Yuca boom staat, die, toen wij er woonden, nog geen meter hoog was! Ik denk bij de garages een oude buurman te herkennen, maar durf het toch niet te vragen of hij het is. Wat een vreemde gewaarwording, dat zoveel mensen hier al die tijd zijn blijven wonen, terwijl mijn leven zo enorm veranderd is!

De volgende stop is mijn lagere school. Hier werken de toenmalige derde en vierde klas leraren nog steeds en onze toenmalige overbuurvrouw ook. Het schooltje is wel veranderd, in het midden staan allemaal computers en de klassen lijken ook meer open. Helaas is mijn vierde klas leraar net vandaag niet aanwezig en kletsen we even met de derde klas leraar. Morgen gaan we het nog eens proberen, want een leraar na zo’n 30 jaar weer zien is toch wel erg bijzonder!

We rijden naar Amersfoort en parkeren de auto langs de Barchman Wuytierslaan bij het station. Parkeren kost hier voor een hele dag slechts 6 euro! Jammer genoeg hebben we nog weinig klein geld en kunnen we maar tot vier uur betalen. Het is ondertussen al half een, dus we haasten ons naar het loket om kaartjes te kopen. We hebben dan drie minuten om de volgende trein te halen! Ik ben helemaal vergeten hoe snel je van Amersfoort met de sneltrein in Utrecht bent!! Op Ricks wenslijstje stond een treinrit, dus die wens is hiermee voldaan.

Saskia is nog erg moe van de jet lag en flink humeurig. De jonge vrouw tegenover ons in de trein probeert haar wat op te vrolijken door te vragen hoe ze zo goed Nederlands spreekt als ze uit Amerika komt. Saskia is te verlegen om te antwoorden, maar de driftbui is over en ik praat verder met onze buurvrouw,die dagelijks van Groningen naar Den Haag reist met de trein! Al de hele tijd valt me op, hoe vriendelijk iedereen is. Vond ik de Nederlanders vijf jaar geleden nog stug en onaardig, dit keer is iedereen bereid een praatje te maken en worden we in de winkels vriendelijk begroet en na afloop een fijne dag toegewenst. Of het ligt aan het gedeelte van het land waar we ons bevinden, of een algemene verandering, weet ik niet, maar ik vind het erg leuk.

Wel ergeren vooral Rick en Katja zich aan het feit, dat iedereen Engels terug spreekt, als zij Nederlands proberen te praten. Men weet niet goed wat men van ons moet denken, ze horen ons dan weer Engels en dan weer Nederlands spreken. Als Rick weer geirriteerd reageert als iemand Engels tegen hem heeft gesproken leg ik uit, dat het waarschijnlijk helemaal geen kwade wil is. De ander wil hem waarschijnlijk alleen maar helpen of anders zijn of haar eigen Engels oefenen. Dat stemt hem wat milder. Maar zo verbaast het me niets, dat buitenlanders moeite hebben Nederlands te leren, als iedereen bij het geringste accent al stug in het Engels verder converseert!

In Hoog Catharijne kopen we allemaal iets te eten. Kai wil graag wat uit de muur trekken en kiest dus een kroket uit de automatiek. Katja en ik eten broodjes filet Americain (om die naam moet ik altijd lachen, want er is niets Amerikaans aan!) en Saskia en Rick doen zich te goed aan frietjes met mayonnaise.

Zo gauw ik kan loods ik iedereen Hoog Catharijne uit, de Utrechtse binnenstad in. Zo koud als ik Hoog Catharijne vind, zo gezellig zijn de Oude Gracht en de Steenweg buiten. We lopen richting Dom, het weer is koel en bewolkt met zo af en toe een glimpje zon. Zo lang het niet plenst van de regen vind ik alles goed! Katja wil graag een paar laarzen, dus kijken we in iedere schoenenwinkel. Wat zijn daar veel van! Meer nog dan kledingzaken, lijkt het. Maar het perfecte paar laarzen wordt niet gevonden. Hopelijk hebben we vrijdag in Amsterdam meer succes.

Bij Broese Kemink kijken we even rond, maar ik heb al twee leuke boeken gekregen, een van Petra en een van mijn moeder en verder weet ik eigenlijk niet wat goed is of niet. We lopen dus voor het eerst sinds ik me kan herinneren zonder iets te kopen die boekhandel weer uit. Even verderop kijken we bij de stripboekenwinkel “Piet Snot” en daar vind ik de nieuwste Suskes en Wiskes en Jan, Jans en de Kinderen boeken. De kinderen kopen nog wat Donald Duck boeken en Saskia vindt een strip, waarin een van de hoofdpersonen “Sas” heet. Ze heeft als doel zoveel mogelijk dingen met haar naam te vinden, aangezien die nooit in Amerika te vinden is.

Op de Steenweg vinden we een Diddl winkeltje. Dit muisje is in Amerika helemaal niet bekend, maar Saskia vindt het wel leuk. Ze kiest na veel delibereren een portemonnaitje uit.

Dan is het alweer tijd ons naar de trein te haasten en net voor vieren zijn we terug bij de auto. Iedereen wil graag in een echte Nederlandse supermarkt gaan kijken, dus loods ik Rick door Amersfoort naar de grote Albert Heijn, die ik daar nog weet. We vinden gelukkig gauw een parkeerplaats, want het is me een drukte van jewelste! De kinderen kijken hun ogen uit bij al die vaders en moeders, die met een kind voorop en een kind achterop zich door het verkeer laveren. Met gevaar voor eigen leven steken we de Leusderweg over en lopen de AH binnen. Daar kopen we allerlei lekkernijen, zoals yoghurt, vla, kokosbrood (Petra had al wat voor ons gekocht en Kai blijkt er dol op te zijn), Dubbel Fris en Chocomel (nog zulke kinderfavorieten), varkenslever broodbeleg voor mij en nog veel meer. Met vier volle tassen verlaten we de winkel en rijden terug naar het huisje.

Om zes uur komen mijn vader en moeder daar en valt er weer een regen van cadeautjes op ons. Saskia roept verrukt uit, dat ze zoveel cadeautjes krijgt deze vakantie, dat ze wel de hele tijd jarig lijkt! En gelijk heeft ze! Het is allemaal leuk, leuker en leukst! Als alles is uitgepakt gaan we met zijn zevenen de auto in op weg naar de Spandershoeve in Hilversum. Hier heb ik een reservering gemaakt om rijsttafel te gaan eten.

Het navigatiesysteem heeft wat moeite ons door de stad te loodsen, maar na de “scenic route” vinden we het restaurant uiteindelijk. Zo zien we in het donker ook het bekende stadhuis van Hilversum, dat we morgen ook in Madurodam zullen zien.

We smullen van de rijsttafel en de bediening is allervriendelijkst. Het eten, dat nog over is (en dat is heel wat!) neemt mijn moeder op zijn Amerikaans mee naar huis. Ze deed dit in het pannenkoekenhuis ook en hoewel de bediening er vreemd van opkijkt is de mogelijkheid er duidelijk wel.

Saskia besluit vanavond, dat ze helemaal niet moe is en weigert te gaan slapen. Zij heeft de meeste moeite met het tijdsverschil en haar humeurtje lijdt er ook onder.