Na een toch vrij korte nachtvlucht met United Airlines landen we om half zeven Nederlandse tijd op Schiphol. Tijdens de vlucht hebben we trouw ieder uur een homeopathisch No Jet Lag tabletje geslikt, in de hoop, dat we ons niet zo geradbraakt zouden voelen. Tenslotte komen we voor ons gevoel om half een ’s nachts aan en hebben we natuurlijk geen van allen een oog dichtgedaan! We hadden wel een rij samen en mijn vader, die met hetzelfde vliegtuig meereisde had het geluk in Economy Plus te zitten, met meer beenruimte. Met een gezin van vijf kun je dat wel vergeten. Het is warm in het vliegtuig en heel droog. Ook hadden ze al snel geen rode wijn meer, een regelrechte ramp, natuurlijk. We zijn dus allemaal blij eruit te zijn, maar voelen ons vrij goed. Wellicht helpen die tabletjes dus echt!

De paspoortcontrole gaat snel en al gauw hebben we onze koffers en begeven ons naar Sixt. We hebben via Kemwel een Volvo V40 gehuurd en Sixt is hun verhuurbedrijf in Nederland. We zeggen gedag tegen mijn vader, die naar mijn moeder in Arnhem gaat, en zijn auto van Avis heeft gehuurd. Bij Sixt moeten we wachten, en wachten en we willen weg! Ik vraag de balie medewerker waarom het zo lang duurt en dan zegt hij, dat onze Volvo nog even op zich zal laten wachten, maar als we willen kunnen we een Volkswagen Touran krijgen. Die is groter en staat daar. Nou, dat willen we natuurlijk! Achteraf gezien hadden we met onze baggage niet in die Volvo gepast! Ook de mogelijkheid om 7 passagiers te vervoeren in de Touran zal ons in de loop van de week van pas komen. Het enige negatieve aan de auto is het Duitse nummerbord, want we worden op de weg regelmatig afgesneden en mensen spreken opeens Duits tegen ons als ze de nummerplaat zien!

Rick moet even erg wennen aan een schakelwagen. Hij heeft daar al zeker 15 jaar niet in gereden en probeert eerst alles met zijn rechtervoet te doen. Dat lukt natuurlijk niet met als gevolg, dat we bijna de bocht uitvliegen bij een van de klaverbladen! Net op tijd bedenkt hij zich, dat hij zijn linkervoet nodig heeft voor de koppeling. Het was even zweten! Maar na deze uitvinding merken we een grote verbetering, Rick voelt zich als een vis in het water met de schakelbak!

Terwijl we landden zagen Saskia en ik de verlichte kassen van het bloemengebied uit het vliegtuig en terwijl we richting Soest rijden genieten we van een prachtige zonsopgang. Ik heb telkens de neiging om Rick te vragen te stoppen om de in mist gehulde weilanden met koeien, de enkele molen en de leuke oude boerderijtje te fotograferen. Maar ja, langs de snelweg gaat dat niet zo makkelijk en de anderen willen zo snel mogelijk naar het huisje. Ik merk, dat ik toch een heel andere kijk op dingen heb, nu fotografie zo’n serieuze hobby is geworden.

Rond half negen arriveren we bij ’t Eekhoornnest, een bungalowpark in Soest, waar mijn ouders 17 jaar geleden ook een huisje hebben gehuurd. Het ziet er nog (bijna) hetzelfde uit. Rick herinnert zich de bordjes met “Pas op, drempels” en moet daar een foto van nemen. We vinden de sleutel en aanwijzingen bij het kantoortje en parkeren de auto.

In het huisje wacht ons een grote verrassing: alle boodschappen, die we ons maar zouden kunnen wensen en meer zijn aanwezig, met een prachtig boeket bloemen en een welkomst kaartje en Sinterklaas cadeautjes voor iedereen!!! Jeetje, ik had Petra gevraagd of ze een paar essentiele benodigdheden voor ons wou kopen, maar dit hadden we zeker niet verwacht. Het is moeilijk te beschrijven, hoe dankbaar we hiervoor zijn, want om doodmoe nog gauw op zaterdag een supermarkt op te moeten zoeken is het laatste waar we zin in hebben.

Iedereen moet natuurlijk naar de wc en Katja sluit zich er al bijna in op, maar Saskia komt er helemaal niet meer uit. Wat ze ook probeert, het lukt haar niet het slot open te krijgen. Duidelijk is dit niet de eerste keer, dat mensen er problemen mee hadden, want aan de buitenkant is het schroefje helemaal lam. We proberen het met een scherp mes toch te draaien, maar het helpt niet. Saskia is helemaal in paniek en huilt hard. Het is pas 9 uur en het kantoortje zal pas om 10 uur opengaan. Ik probeer hun huistelefoon en krijg gelukkig iemand aan de lijn. Binnen een paar minuten is hij er en bevrijdt Saskia. Hij zet er ook meteen maar een nieuw slot in!

Na dit avontuur bel ik Petra en mijn moeder gauw en dan gaan we, na het opmaken van de bedden, een paar uur plat. Ik ben na een uur en drie kwartier alweer redelijk uitgerust (tot mijn verbazing) en krijg Kai ook makkelijk op. Wat een uitkomst is dit huisje! Het is van alle gemakken voorzien en heeft vier slaapkamers, waarvan wij er maar drie gebruiken en dus kunnen we in nummer vier onze baggage kwijt. Ik pak alvast wat uit en probeer daarna de rest van het gezin op te krijgen. Ons uitzicht is op een wei met paarden (de schimmel van Sinterklaas staat er zelfs!) en als we aankomen is die helemaal wit van de vorst, prachtig!

Uit ervaring weet ik, dat te lang slapen overdag na een nachtvlucht averechts werkt. Helaas duurt het even, voor die boodschap aangenomen wordt door de anderen. Kai en ik lopen intussen even in de omgeving, waar leuke oude boerderijtjes en schuurtjes staan. Hij vindt vooral de vele dieren leuk, de schapen, de lieve koe, de kippen en de paarden. Ons huisje heeft uitzicht op een wei, waar bejaarde paarden van het “Paardenkamp” in Soest grazen.

Rond twee uur rijden we richting Driebergen naar Petra’s huis. Hier zal de Florida Forum bijeenkomst zijn en Rick en ik zien er ook naar uit Petra en Erik persoonlijk te bedanken voor alle zorgen bij onze aankomst! Ons navigatiesysteem werkt perfect en rond half drie komen we aan. Het voelt meteen als vanouds met Petra en Erik is ook heel erg leuk. We geven de meegebrachte cadeautjes aan hen en de kinderen en kletsen wat voor de eerste Florida Forummers aankomen.

De tieners zijn wat onwennig met elkaar en als Petra’s kinderen naar boven gaan volgen die van mij wel even, maar zijn dan gauw weer beneden. Ze zijn te moe om echt moeite te doen. Saskia wil wel graag Sisterhood of the Traveling Pants zien met Lisa, dus die kijkt gezellig boven de film. Katja heeft het meest moeite haar ogen open te houden.

We ontmoeten Daniel, Patricia, Eric, Martijn, Linda en Michael van het Florida Forum en het worden een paar gezellige uurtjes. Het is leuk Daniel te ontmoeten, want hij is de webmaster en ik de moderator. Patricia is echt een heel leuk iemand, de kinderen vinden haar ook leuk om mee te praten. Martijn en Linda zijn volgens mij net zo moe als wij, want die hebben de hele nacht op Robbie Williams (ik moet nog steeds uitvinden, wie dat is en waarom hij zo populair is) tickets gewacht. Michael heeft allerlei baseball spullen mee, allemaal heel herkenbaar. En met Eric praten we het meest. De kinderen zeggen naderhand, dat hij een leuke meneer is, een groot compliment!

Na een paar uur kunnen we Katja echt niet meer wakker houden en is de film boven afgelopen. Petra, ik kan er niet over uit hoeveel ze ons deze vakantie heeft geholpen, heeft inmiddels een reservering gemaakt bij het restaurant “De Korte Duinen” op een steenworp afstand van ons huisje in Soest. Het is een wonder, dat we er heelhuids aankomen, want Rick kan zijn ogen nauwelijks openhouden. Helaas is de bediening in dit restaurant niet optimaal, het duurt allemaal erg lang en Rick zit serieus te dommelen. Het eten is lekker, maar, ondanks mijn uitleg, dat we net een nachtvlucht achter de rug hadden en dus doodmoe zijn, zijn de serveersters koud en ongeinteresseerd. In het restaurant zitten voornamelijk ouderen van dagen en Rick wordt telkens gewekt door het gegil van een van de dochters van een dove mevrouw achter ons. Dit alles werkt enorm op mijn lachspieren en Katja doet graag mee. Voor we het weten liggen we om alles dubbel. De statige oude mevrouw, die mij bij binnenkomst resoluut opzij duwde en meteen bij naam werd ontvangen, kijkt misprijzend toe. Oh, oh, wat voel ik me weer thuis! Er wordt gestaard omdat we half Engels en half Nederlands praten, misprijzend gekeken omdat we “kinderen” mee hadden en de bediening is tergend langzaam! Gelukkig blijkt dit de slechtste ervaring van de reis. Geen aanprijzing voor “De Korte Duinen” van mij, hoewel hun eten wel lekker was: lamsbout met chili saus en veel frietjes met mayonnaise.

Het is ook erg fijn om een hartige maaltijd te nuttigen, want door de tijdsverschillen waren pepernoten ons dieet vandaag, in meer hadden we geen trek.

Hoe Rick ons uiteindelijk de paar honderd meter naar huis rijdt, weet ik niet, maar om tien uur liggen we allemaal in bed! Er zijn bepaalde dingen, die ons deze eerste dag al zijn opgevallen. Zo hebben alle wc’s alleen maar koud water om je handen te wassen! Brrrr!!! De heel duidelijke bewegwijzering! Wij zouden goed zo’n electronisch systeem kunnen gebruiken in ons gebied. Maar waar we vooral mee gaan slapen is hoe leuk het huisje is en hoe mooi Nederland is als de zon schijnt! De boerderijtjes, de molens, de weilanden, de dorpjes, allemaal even lieflijk!