Om kwart over zeven gaat de wekker al. Terwijl ik dit schrijf is het tien voor zes Washington tijd, dus we zijn al bijna 17 uur op! Toch voelt het niet zo. Het is makkelijker om naar het westen te reizen, dan naar het oosten.

Rick en ik nemen een douche en maken Kai en Katja in de kamer naast ons ook wakker, zodat zij op tijd klaar zullen zijn. We hoeven weinig in te pakken, gelukkig en om half negen zitten we zoals gepland aan het ontbijt. Het hotel biedt een heel lekker buffet ontbijt met zalm, kaas, allerlei vleeswaren, brood, warme Amerikaanse hapjes. Dat laatste is vooral lekker voor Saskia, Kai en Katja doen zich te goed aan de mini doosjes vlokken en hagelslag, de Goudse kaas en de zalm.

Na een half uurtje hebben we genoeg gegeten en rijdt Rick de auto voor om de baggage in te laden. Het blijft een fijne auto, die Touran. Alles past weer en we rijden de laatste vijf minuten over Nederlandse snelweg naar Schiphol. Het inleveren van de auto verloopt feilloos, Rick heeft ons als een pro door het Nederlandse verkeer geloodst, hoewel het me niet zou verbazen, als we over een paar weken de een of andere boete voor de kiezen zouden krijgen. Wie dan leeft, wie dan zorgt!

En hier faalt Schiphol, wat wij zo’n fantastisch goed geregeld vliegveld vinden: we weten niet waar we voor United moeten inchecken. Nergens staat aangegeven, waar de balies van de luchtvaartmaatschappijen zijn. Als ik op de vertrekschermen zoek naar onze vlucht, zie ik hem eerst niet, want het is niet alleen UA (United Airlines), maar ook TP, US en SK (geloof ik), bovendien gaat de vlucht door naar Los Angeles. Erg verwarrend allemaal!

Maar we komen er uit (met behulp van de vriendelijke dame achter de informatie balie weliswaar) en nemen de lift naar boven naar vertrekhal 3. Daar zien we aan de lange rij wachtenden meteen waar we moeten zijn. Het is 9:26 uur en een dame komt langs om te zeggen, dat de balie over een paar minuten open zal gaan. Jee, zeg, moet je tenminste drie uur van tevoren op het vliegveld zijn, kun je niet eens inchecken!

Inderdaad opent de balie klokslag half tien en de rij slinkt al snel. Met Ricks Premier status mogen wij naar de Business class rij, dus wij zijn er zo doorheen. Ook de paspoortcontrole neemt weinig tijd, dus we hebben alle tijd om te shoppen, zoals ik had gehoopt. Van alle vliegvelden, die ik ooit heb bezocht heeft Schiphol de beste winkel gelegenheid. Misschien is het omdat ik de Nederlandse souvenirs zo leuk vind, maar er is altijd wel wat te vinden.

Bij de boekwinkel koop ik toch, na er een hele week tegenaan te hebben gekeken, het boek van Philipp vanden Berg over de Sixtijnen. Kai vindt een PSP dvd van Little Britain. Ik koop ook een zestal kleine theelepeltjes, want de kleinste lepel in de VS is enorm! Voor we aan boord gaan eten we nog gauw een saucijzebroodje van de laatste euro’s. Ik kom net twee euro te kort als ik moet betalen voor die snack en een vriendelijke Nederlandse meneer leent me twee euro’s. Hij zal ook op onze vlucht zitten en zegt, dat ik hem later terug kan betalen. Natuurlijk zorg ik voor de twee euro’s en geef ze, wachtend om aan boord te gaan, terug.

Terwijl we in de lange rij staan te wachten komt een medewerker langs, die zegt, dat hij naar een gezin met kleine kinderen moest zoeken en dat wij dat waren! Voor we het weten staan we vooraan de rij. Wat een service!

In het vliegtuig is er even verwarring, want we hebben vijf zitplaatsen, maar een ervan is al ingenomen door een mevrouw met een slaapmaskertje op en de meneer naast haar lijkt ook al te slapen. We durven dus niets te zeggen tegen die mensen en halen een flight attendant erbij. Zij vraagt om hun boarding passes en het blijkt, dat ze eigenlijk in rij 38 moeten zitten, i.p.v. in rij 37. Ze zijn nog boos ook, dat hun slaap is onderbroken. Hmm!

Wij zitten wel in een rij, maar hebben de raamplaats, dan zit er iemand tussen en dan hebben we vier midden plaatsen. Ik wil per se bij het raam zitten in de hoop nog wat foto’s uit de lucht te kunnen schieten. Maar de man (Nederlander) naast mij wil duidelijk liever wisselen en ergert zich duidelijk aan de paar keer, dat Katja mij iets aangeeft. Ik durf hem ook bijna niet te vragen of ik er langs mag, want hij is heel serieus aan het werken aan allerlei enge medische dingen. Ik probeer een gesprek aan te gaan door hem te vragen of hij in Amerika studeert, maar dan keert hij me demonstratief de rug toe en mompelt, dat hij in Chicago naar een congres gaat. Ok. Geen leuke reispartner, dus!

Als het eten wordt rondgebracht roept Saskia mij. De mannelijke flight attendant, die ook Nederlands spreekt, heeft Rick bij het geven van Saskia’s maaltijd verteld, dat zijn vrouw mijn blog leest. Zij had hem een paar dagen geleden verteld, dat wij op deze vlucht zouden zitten en dus had hij op de passagierslijst gekeken of we er waren (vertelde hij me later, toen ik hem vroeg hoe of wat). Jeetje, zeg! Dat blog reikt verder, dan ik ooit zou denken. Hij en zijn vrouw wonen in Sterling, niet zo ver van ons vandaan, dus ik stel hem voor, dat zij mij een berichtje stuurt op mijn blog met haar email. Misschien vindt zij het ook leuk om met ons Nederlandse vrouwen groepje mee te doen. Ik voel me bijna als een beroemdheid, zo! Wat dat blog al niet bewerkstelligt!

Na bijna acht uur staan we weer op Amerikaanse bodem. Het is stralend weer, geen wolkje aan de lucht en we worden vrij snel door de douane geloodst!

De beambte wil nog wel even weten, wat we mee hebben gebracht. "T-shirts, some Delft Blue and snacks", zeg ik, toch altijd een beetje geintimideerd, want stel je voor, dat hij alles gaat nazoeken!
"What kind of snacks?", vraagt hij bars. "Dutch packaged snacks", antwoord ik, Rick houdt zich wijselijk stil.
"Ma'am, I'm sure they are packaged, but what are they?" "Eh, Sinterklaas snacks", zeg ik met mijn duffe hoofd. Volgens mij denkt hij, dat ik hem voor de mal houd en ik voeg er maar gauw aan toe: "You know, candy, chocolate letters, borstplaat, marzipan and such." Tot mijn opluchting wuift hij ons ongeduldig door, kennelijk was het een onschuldig genoeg antwoord.

Om vier uur zitten we weer in DE SMURF. Het is fijn om thuis te zijn, maar wat hebben we een leuke week gehad!