Poeh, wat heeft het vannacht huisgehouden! Harde wind en regen en als het licht wordt zien we zelfs, dat er een boom is omgevallen, gelukkig wel net tussen de huisjes door! We hebben er allemaal slecht door geslapen en zijn dus ruim op tijd op. Het is opruimen en inpakken geblazen, want voor tienen moeten we het huisje uit! Gelukkig ligt alles maar op een paar plekken en gaat het inpakken snel.

Petra komt rond negen uur helpen en zit op onze vuile waszakken (van die plastic zakken, waar je de lucht uit moet drukken en die dan echt een stuk platter zijn), de goeierd!!! Verder geven we haar onze overgebleven etenswaren en dergelijke mee, zonde om weg te gooien.

Om tien over tien zijn we klaar, leveren de sleutel in en dan moeten we afscheid nemen. Jakkes! Ik besluit ter plekke, dat we een reisje naar New York of zo moeten organiseren. Onze kinderen zijn oud genoeg, dat ze wel even bij de vaders kunnen blijven. Als je weet, dat je elkaar weer gaat zien is het afscheid toch echt minder moeilijk!

Nog even rijden we samen op en dan slaat Petra rechtsaf en wij rijden de A1 op. Boem! Meteen in een stilstaande file! We kruipen vooruit en horen op de radio, dat de A4 gesloten is (moeten wij hebben) en dat er eindeloos veel files staan overal. Bij afrit 9, in Laren, besluiten we eraf te gaan en binnendoor te rijden. Het wordt nog een mooie weg ook en helemaal niet druk, hoewel we wel het vermoeden hebben, dat heel wat vrachtwagenchauffeurs dezelfde gedachte hadden.

We rijden langs de Vinkeveense Plassen en door het bloemengebied, eindigend in Aalsmeer. In de lente is het hier natuurlijk prachtig, maar nu liggen de bollenvelden er saai bruin bij. In de weides staan de koeien en schapen allemaal dezelfde kant op, met het achterwerk de wind in en ze lijken wel versteend. De kinderen vinden het leuk om naar buiten te kijken en ik vertel er van alles bij. Bij Leimuiden rijden we de snelweg op en maar een paar kilometers later zien we het van der Valk hotel, waar we zullen logeren. We krijgen er een leuke ontvangst, hoewel ze ons voor gek verklaren als ik vertel, dat we Amsterdam nog in willen! De kamers, ieder voor drie personen, zijn lekker ruim.

In sneeuw en regen en storm rijden we naar Amsterdam en vragen ons regelmatig af, of dit wel leuk wordt, het is werkelijk verschrikkelijk weer. Na wat zoeken vinden we de parkeergarage van de Bijenkorf en als we uit de auto stappen is het zowaar droog. We lopen wat rond op zoek naar een lunchrestaurant en vinden dan “Oud Holland”, een pand uit 1649, waar men oud-Hollandse gerechten serveert. Ik kies voor haring en paling en Rick voor de hutspot. Hij heeft natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, maar hij zegt mijn hutspot lekkerder te vinden. Ik doe er dan ook veel meer peen in, deze hutspot was meer puree en ui. We maken nog een praatje met de eigenaar, die het al is opgevallen, dat we een mengelmoesje Engels-Nederlands spreken. Hijzelf had jarenlang in Zuid-Afrika gewoond en wilde daarheen terug, maar dat ging niet zo makkelijk.

Terwijl we eten horen we de regen tikken op het dak. Dat belooft weinig goeds en met tegenzin verlaat ik mijn plekje bij de verwarming. Als we buiten komen regent het flink We beginnen op de Nieuwendijk en duiken om de andere winkel binnen. Kai, Saskia en ik kopen trainingsjacks met “Amsterdam” en “Holland” erop.

Zoveel Nederlanders, waar ik mee spreek, ergeren zich eraan, dat buitenlanders “Holland” zeggen, maar hoe kunnen ze anders? Overal, op alle souvenirs en boeken, staat “Holland”, niet “Nederland” of “the Netherlands”. Dan is het toch geen wonder, dat mensen dat overnemen? Hetzelfde geldt voor de reputatie van Amsterdam als een “losse” stad, waar de drugs en seks voor het oprapen liggen. “Amsterdam” is in de ogen van veel buitenlanders “Nederland”, het is hoe zij met Nederland in aanraking komen. Een greep uit het assortiment “souvenirs”: paraplu’s met wietplantjes erop, t-shirts met allerlei seksuele teksten of drugs teksten, penissen met het wapen van Amsterdam erop en dat zijn er nog maar een paar! Zo worden de vooroordelen toch alleen maar bevestigd? Het zal me nooit meer verbazen als ik zo’n vooroordeel te horen krijg, de Nederlanders (of liever de Amsterdammers) versterken het zelf met dit soort troep.

Op de Dam eten Kai en Rick een Berliner bol van de gebakkraam en dan lopen we de Kalverstraat in. Daar vindt Katja eindelijk het paar laarzen, dat ze zocht: donkerbruin suede met een rubberen zool. Ze staan erg leuk. Nu moet ze natuurlijk nog jeans, die in laarzen passen, hebben en zo blijven we aan het shoppen! Bij Free Record Shop kopen we nog wat Kerst cd’s, want ons Nederlands assortiment is inmiddels wel erg verouderd.

Aan het einde van de straat probeer ik in het half donker toch een mooie foto van de Munttoren te maken. Het is zo’n mooi gebouw. Helaas hebben we door het slechte weer vanmiddag de mooie oude gebouwen van Amsterdam een beetje gemist. Ik heb mijn “goede” fototoestel zelfs in het hotel gelaten, want met regen lukken foto’s niet. Heel jammer, want het is zo’n bijzondere en mooie stad (reden te meer waarom de ordinaire souvenirs me zo tegen de borst stuiten).

Het loopt al tegen zessen inmiddels en de meeste winkels beginnen te sluiten. Op de weg terug kijken we even bij de ijsbaan op de Dam, waar het gezellig druk is. We stoppen even bij de snoepkraam verderop, maar de kinderen zijn uitgesnoept. Je kunt ook maar een beperkt aantal zuurstokken eten voor je er meer dan genoeg van hebt, natuurlijk.

De Bijenkorf blijkt tot 21 uur open te zijn, dus besluiten we onze aankopen even in de auto te leggen en dan door het warenhuis te gaan lopen. Het valt ons op hoe beveiligd de parkeer garage is. Bij de auto ingang is niet alleen een hefboom, zoals we hier ook hebben, maar hele getraliede hekken, die opengaan als je je ticket pakt. Om de parkeergarage weer in te kunnen moet je een parkeerkaart hebben. Alleen daarmee gaat de deur open. Hier in de VS kun je zo aan alle kanten de parkeergarages binnenlopen.

In de Bijenkorf zien we van alles en kopen een aantal tijdschriften en voor mij het boek van Youp van ’t Hek. Ik lees zijn columns vaak online en vind, dat hij leuk schrijft.

Inmiddels hebben we toch wel weer trek gekregen en na even zoeken besluiten we te kijken wat achter het neon van de Roode Leeuw aan het Damrak schuilt. Het lijkt een heel toeristisch geheel daar in Hotel Amsterdam, maar het blijkt een heel lekker echt Hollands restaurant. Ik bestel een gerecht, dat “Nagelhout” heet. De serveerder, die echt fantastisch is, vertelt, dat dat een oud midden-Nederlands gerecht is van gedroogd vlees. Het smaakt als Ardenner ham en ik vind het heerlijk.

De anderen nemen erwtensoep als voorgerecht en dat is eigenlijk te vullend. Katja en Rick hebben als hoofdgerecht Gelderse parelhoen, maar kunnen het nauwelijks op. De porties in Nederland zijn beduidend groter, dan ik me herinner, althans in de restaurants waar wij hebben gegeten! Mijn hoofdgerecht is gegrilde schartongetjes met een botersaus van Hollandse garnalen en morieljes (paddestoelen). Ik vraag de saus apart en het smaakt allemaal bijzonder goed. De bediening is erg leuk, ook vriendelijk tegen de kinderen, al is het een vrij chique restaurant, ik raad het van harte aan!

Na het eten halen we de auto op en schrikken van de prijs (maar niet zo erg als de meneer achter ons, die nog nooit zo’n bedrag had gezien): 26 euro! Nu zijn Washington en New York ook bepaald niet goedkoop om te parkeren, maar ik kan me zo’n bedrag voor een middag toch niet herinneren. Toch was parkeren onze enige optie, want met het slechte weer liep het treinverkeer niet goed en we hadden tenslotte maar beperkt de tijd om Amsterdam te zien.

Een van Katja’s wensen voor Amsterdam is de Walletjes te zien. Rick wil daaraan graag voldoen en vraagt mij hem erheen te leiden met de auto. Ha! Ik rij nooit in Amsterdam, maar herinner me, dat de Zeedijk deel van de walletjes is. We stellen de GPS dus in om ons daarheen te leiden. Op weg zien we slechts een huis met rode lichten, dus dat is het niet. Min of meer per ongeluk belanden we op de Achterzijds Voorburgwal en daar is het dus allemaal gaande! Katja en Kai kijken hun ogen uit (en Rick en ik stiekem ook), Saskia houdt die van haar dicht, het is te vies voor haar.

Vijf jaar geleden waren we hier ook en het valt me op, dat de dames nu lichtgevend ondergoed dragen. Het is druk en Rick wordt nerveus van alle kerels om de auto heen. Langzaam rijdt hij verder en Katja probeert stiekem wat te filmen. Een van de hoeren ziet dat en schudt kwaad haar vuist naar Katja, dat maakt indruk! Rick werkt zich door de menigte, langs het erotisch museum, waar we vorige keer een olifant condoom hebben gekocht. Katja heeft die in mijn jaszak gevonden een paar jaar later (tja, wie gebruikt zo’n ding nou?) en toen heb ik hem van haar moeten weggooien. Het blijft een grappige herinnering, jaren van nu zal Katja het over de olifant condoom hebben!

Zo gauw Rick kan rijdt hij de buurt uit en komen we op de ringweg uit. Onderweg tanken we nog even benzine en kopen drankjes voor op de hotelkamer. We zijn om tien uur terug in het hotel en kijken wat televisie. Morgen moeten we er om half acht weer uit, dus we gaan al snel slapen. Ondanks het slechte weer hebben we toch een leuke laatste dag in Nederland gehad.